|
یک شنبه 29 دی 1392برچسب:, :: 13:45 :: نويسنده : رسول
دلم گرفته از این شهر و آدمهایش... مـــا بـه هـــم نمـی رســیـم...! امّــا . . . بهــتـریــن غــریـبه ات مــی مـانــم کـه تــو را هــمیشـه دوســـت خــواهــد داشــت . . . دلــــــــــــــــــم گــرفتـه از ایــن شـهــــر که آدمـهــایـش ، هـمچــــون هــوایـش نـاپایـــدارنــد . . . گـاه آنـقـــدر گـــرم کــه نـفـســت میــگیــرد گاه چــنان ســـرد کـه بــدنــت مـیلـــرزد . . . ! مـــن و تــو ، "مــا" كه نشــــدیــم هـیــچ ، مــن نـیمــی از خــــودم را هــم باختـــم . . . ! هـنـــوز هــم مــرا بــه جـان “تـــــــــــــــــو” قــســم مى دهــند . . . ! مى بـیـنى؛ تنــــــــــــــــــــها مــن نیـستـم که رفتنــــــــــــــت را بـاور نمـى کــنـم…!!! نظرات شما عزیزان: 
 |
|||||||||||||||||||||||||
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
